چنڊُ چڙهيو جي ڦاهي!
تڏهن به اوندهِه ناهي
پاڻُ ڏِسي پاڻيءَ ۾
ڪُتو پيو ٿو باهي
”هُو ماڻهو“ چاهي ٿو
ڪوبه نه ڪنهن کي چاهي
ڪيڏو ڏينهن چڙهي ويو
ڏِسو ته چادرَ لاهي!
”زهرُ، زهرَ کي ٽوڙي“
سچُ چيو ڪنهن ڏاهي
چهرو چهرو، کنڊرُ
آخر هي سڀ ڇاهي؟
اُڀ جي ڳل تي لالي!
رات کُٽڻ تي آهي