شالَ جڳمڳ رهين تون ستارن جيان
مون سان مَلُ ڪينڪي جڳَ وارن جيان!
دل کي دَردنِ جو ئي ڪو سهارو ڏيو
ڪيسين ڀٽڪون پيا بي سهارن جيان
دل ڊَٺل شهرَ بڻجي وئي آهي يا
پنَ- ڇڻ ۾ لُٽيل ڄڻ نظارن جيان
ويجها هوندي به ڄڻ دُور ئي آهيون
ريلَ جي بندَ جيان، ٻن ڪنارن جيان
راهَه ۾ دوستُ ڪوئي گَڏيو هو مگر
سو به گُذري ويو هو بهارن جيان
ذڪرُ وِڇڙڻ جو جنهن وقت آيو هيو
روئي هُنَ، مون ڏنو ته هو ٻارن جيان!