رات جو پويون پَهرُ، مان هُيس ۽ چنڊُ ٿڪلُ
هوا ڳِراٽڙي پائي چيو: ”اُٿي، گهرِ هلُ“!
اسانجي جُهوپي جو هڪ ڪَکُ نه رهيو باقي
اوهانجو ڪَرَ کڻي بيٺو رهيو سدا جيان محل
هُو شخص، ڪيڏي نه بدبوءِ هيس خيالن ۾
سڄو وڳو ئي هيو، جنهن جو سينٽِ سان مَهڪيل
ڪالهَه جو ٽهڪُ ڏنم، دوستن سان گڏجي ڪري
لڳو اُڌار تي سو ٽهڪ ڀي ڪٿان ورتل
مِٺي!، ملي جي نه آهين تون، ٻن مهينن کان
نه ڪو ڪتاب ٿو پڙهيو ٿئي، نه لِکجي غزل
ڪمري ۾ گِهڙندو جي آهيان، ته ماري وجهندو آ
تُنهنجي تصوير بنان، ميز تي فريم پيل
زمانو مون کي ڪڏهن هوشَ ۾ لڳو نه، ۽
زمانو مون کي سدا سمجهندو رهيو پاڳل