مان هيس درد- غفائن ۾ گُم
تون هئين پنهجي اَدائن ۾ گُم
پنهنجو تختو ئي ويو اونڌو ٿي
هُو هيو لوڪَ لڄائن ۾ گُم
ڪيتريون معاف ڪري، معاف ڪندينءَ
پنهنجو جيون ئي خطائُن ۾ گُم
ٿي وئي آهي سدا ليکي مهلَ
هر وفا پنهنجي جفائن ۾ گُم
جي ڪِريل هٿَ کڄيا، ٿي ويندو
ماٺِ جو شهرُ صدائن ۾ گُم
اَچُ، ڪجهه عملَ جي دُنيا ۾ مٺي!
ڪيسين رهندينءَ تون دعائن ۾ گُم
پنهنجي ڏيئن کي سنڀالي رکجانءِ!
ٿينِ نه تيز هوائن ۾ گُم