ديوي! دل ۾ يادون تُنهنجون، مَنَ ۾ تُنهنجي مورتَ آهي
دل ۾ پيارَ جا ديپَ جلائي، پُوڄاريءَ جيان پوڄيان ويٺو
تون جي آهين سڀ ڪجهه آهي، توبِن جيونُ، جيونُ ناهي
گيتن منجهه سي سورَ سمائي، شاعرُ بڻجي ڳايان ويٺو
هيڪل هيڪل مَنُ هي مُنهنجو، تنهنجي اَچڻ جي آسَ لڳائي
دوکا روز نوان ڏئي دل کي، نيڻين ننڊَ ڦِٽايان ويٺو
پرواني جيان پريت آ مُنهنجي، جنمَ جنمَ ۾ جلندو رهندس
تُنهنجي ڪارِڻ ڏياٽيءَ وانگر، جيءَ کي روز جلايان ويٺو
”گُل“ بڻجي مون ڳوليو توکي، باغَ باغَ ۾، پريتم پيارا!
سجَ اُڀرڻ سان نِير بڻائي، ماڪَ ڦُڙا برسايان ويٺو
(زندگيءَ جو پهريون غزل)