وِڇڙڻَ ويلي لُڙڪنِ ۾، هر سپنو وَهي ويو
سوچيان ويٺو هاڻي، تُنهنجو چهرو ڪيئن هيو؟
”هُوءَ هلي وئي، اسان ته توکان ڌارَ نه ٿينديون سي!“
ڀاڪِي پائي مونکي، تُنهنجن يادُن رات چيو
خطُ لکيئه، پوءِ فون ڪيئه، اڄ پاڻَ هلي آئينءَ
وِسريل ماڻهو ڪيئن اَلائجي، توکي يادِ پيو؟
ڪيرُ ونڊيندءِ، روز وڃين ٿو دردَ وڌائيندو
پنهنجي پاڻ کي معاف ڪري ڇڏِ، هاڻي يارَ ٺَهيو!
او منهنجون خوشيون!، او مُنهنجي نيڻن جا سپنئو!
مونکي آخر پاڻ کان ايڏو، ڇو ٿا دُور ڪيو؟