پاڻَ وٽ هاڻي يادون رهيون هِن ڇَڙيون
قُربَ جون سڀ ئي ٽوڙي هليا ويا ڪَڙيُون
پيارُ، سوچُون ۽ سَپنا ويا وِکرجي
هاڻي گُهُٽَ ۾ نه، گهاريون وڃن ٿيون گهڙيون
ميٺُ مانڍاڻَ مان ڪوئي، چُوسي ويو
سارو جيونُ ڦِڪو، ساريون ڳالهيون ڪَڙيون
متان سُک دفن ٿيل، لَڀي پئي هتان
اَچو دل جي دَردَن جون کوٽيون دَڙيونَ
پنهنجي منزل نه ڪائي، نه گَهرُ گهاٽُ ڪو
رولَ بادلَ جيان پيا گُذاريون گهڙيون
هُل ٿي پيو اِجهو، مُرڪي ڳوڙها اُگهو
سانتِ مان هي ٻُڌو، ڪي اچن پيون رڙيون