اوندهِه ۾ ڄڻ ديپُ ٻريلُ
تُنهنجيءَ اکِ مان لُڙڪ وَهيلُ
مُنهنجا غَمَ ۽ خوشيون مُنهنجون
آهن تُنهنجي نانءِ ڪيلُ
آءٌ اُهي ٿو چارا چُونڊيان
جن تي تُنهنجو پيرُ پيلُ
ورندو ناهي، وري ڪڏهن سو
اڳتي جو ڀي وقتُ ويلُ
هر ماڻهوءَ کي آهي ڪُلهن تي
پنهنجو پنهنجو لاش کنيلُ
ڪَل بُکن جي ڪهڙي اُن کي
جنهن جو پنهنجو پيٽُ ڀريلُ
آءٌ ته اهڙو شعرُ هان يارو!
جيڪو ڪڏهن ڪين چَيلُ