عجيب مرحلا آهن، اوهان کي چاهڻَ جا
گهڙيءَ گهڙيءَ جا، جَتن هِن اسان کي ڊاهڻَ جا
ڏئي هُو دردَ ٿو چاهي، ته مُرڪندو ئي رهان
نوان ئي ڍنگَ سِکيو آهي، آزمائڻ جا
اُداس توکي ڪرڻ، ڪين ٿو گُهران بس مان
ائين ته مسئلا آهن نه، ڪي لِڪائڻ جا
اسان ته ساهَه کان ويجهو ٿيڻ ٿي چاهيو دوستَ!
اوهان کي خيالَ هئا، فاصلا وڌائڻ جا
سڄي حياتي ڀري پيئي، آهي لُڙڪن سان
مِلو ته ذڪر ڪيو، هيلَ ڪي کِلائَن جا
وساري ڇڏجي اوهان کي، ائين ڪو ٿي سگهندو
اوهان به يارَ! ڀلا آهيو ڪي ڀُلائڻ جا؟