سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران نامياري شاعر اياز گُل جي شاعريءَ جو مجموعو ”دُک جي نہ پُڄاڻي آ“ اوھان اڳيان پيش ڪجي ٿو.
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
ھن ڪتاب جو پھريون ڇاپو 1997ع ۾ ۽ ٻيو ڇاپو 2004ع ۾ روشني پبليڪيشن، ڪنڊيارو پاران ڇپايو ويو جنھن جي پي ڊي ايف ڪاپي صاحب خان سورھ ميراڻيءَ جي سھڪار سان شيئر ڪجي ٿي.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر (اعزازي)
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
ڪنهن ٻالڪَ جي اندرَ وانگي
سياڻو ٿيءُ، ڇو خُون ڪرڻ ٿو چاهين تون!
بَسنتِ رُت ۾ به، پِيلاڻ ٿي ويو آهي
يادگيريون سنڀال، ڪم ايندءِ!
ڇرڪُ ڀري ائين اندرَ جاڳي پوندا هِن
نَڪو ملي ٿي، نه ئي نيڻَ ٿي پڙهڻ ڄاڻي
هيءُ سڄو سنسار، جيئرو آ پرين!
مَنَ ۾ ڪو مهمانُ، ضروري آ پيارا!
خوابَ، نه عڪسَ، نه پيارَ گُهرن ٿا
پيارَ ۾ ڏِسُ ڪمالَ ٿي ويا هِن
صرف او پيارا!، لکڻ سان ڇا ٿو ٿئي؟
توکي رُڳو جو ڪورو، ڪاڳر لڳي پيو
چَنڊُ نه آهي، ڇاهي؟، تارا جاڳن ٿا
ڄارُ، هو ڄاڻَ ۾، يارَ! ڦاسي وئين!
مُنهنجي نظر هلي وئي آهي، تُنهنجي گاڏي سان
دوستَ!، نه ٿيءُ آزارن وانگي
جنهن جي سامهون سُرت ۽ ساڃهَه، ساٿُ نه ڏيندي آهي
هر زهر کي پِي وئي آ زندگي
اوهانجي درَ تي ايئن بيٺا رهياسي
شاعَر جي جذبن جون ڳالهيون
سوچون ساريون هارايَل سردارن جيان
رستا هونئن ته اُڻٽيهن جي انڌيارن جيان
نينهُن نيڻن ۾ ۽ تُنهنجا چارا هُجن
سوچَ جو قتلِ عام آ، جيونُ
رات جو پويون پَهرُ، مان هُيس ۽ چنڊُ ٿڪلُ
مون جي اکڙُين ۾ خوابَ پوکيا هِن
ڳليءَ ڳليءَ ۾ حشر آهي، ڪربلائون هِن
ڪڪريون ٿَرَ ڏي به وينديون دوستو!
مون کي ماري پناهَه ۾ رکجانءِ!
يا خُدا! زهر اَنڌيرن جو پکڙبو ٿو وڃي
وڻي وڃن ٿا چهرا ڪي دڳَ ويندي ڀي
جنهن کي پنهنجو نه ڪنهن ڪيو هوندو
مون کي جي تُنهنجو سهارو هوندو
لفظَ ڳوليندا رهيا سي ٻيئي
توسان گڏجي ٿا گذاريون جاني!
مُنهنجا لُڙڪَ سوالن وانگي
مونکي درياهَه جان پائي وئي آ
هڪ بُرو بس اسانجو گهر آهي
آئينو ٿو ڏِسان ته گهائنِ ٿا
سارَ تُنهنجي بهارَ وانگي آ
ٿورو ڀي جي ٿئي وڇوڙو، مَنَ ۾ باهِه ٻري
چِلڪو تُنهنجيءَ چوليءَ جو
تُنهنجو اڄ خطُ جيئن مليو آهي
تُنهنجون راهون تڪڻ اَجايو آ
”نه“ جي سُوريءَ تي چڙهيل آهيون دوستَ!
جو نه ڀُلجي ڀي نهاري مون کي
تُنهنجا ڌرتي! ڌراڙَ جاڳيا هين
حوصلو ڏي ته حادثن مان لنگهان
تون ملينءَ ته مُرڪَ- هاڻي ٿي وئي
مان ڪنهين پيارَ جو قصو آهيان
چورَ آهن وري اُٿيا تَر جا
حقيقتون ڪي، ڪي خوابَ چهرا
نِيري اُڀَ تي جيئين ستارا هِن
دانهنَ بڻائيندين ڪڏهين تون گهرَ گهرَ جي
ٽُڪرا ٽُڪرا ٿيو پيو آهيان
ميرا ڪپڙا رهن ٿا، شيو وڌيل
ايئن هِن لُڙڪن لارون پيارا!
ٿوري گهڻي تي ٿي، ٿو وڃي روئڻَ هارڪو
سدائين آهي جو، هر شخصَ کان وِساريو ويو
وِڇڙڻَ ويلي لُڙڪنِ ۾، هر سپنو وَهي ويو
مون سان اَڪثر ٿو ملي، هاڻي پراوَن وانگي
ياريون، رَسَ- رهاڻيون پيارا!
پنهنجو ڪوئي ڪمال ناهي مِٺي!
ڊاهي هٿَ جون سڄيون لڪيران مان
سجَ لهندي جو ڪو منظر آهيان
غَمَ، گهايلُ ڇڏيو ڪري سائين!
اجنبين وانگي ملياسي تون، مان
دردُ ڪو جنهن ۾ ناهي دوستَ!
لُڙڪَ ها، گيتَ ها، گُلابَ هئا
ڇو بدلجي ٿي وڃين تون کَنَ ۾
تُنهنجا ڳوڙهنِ سان يارَ!، آلا نيڻَ
سنگ ساٿي نه ڪوئي، نه ٻيلي آ
تون ۽ مان هڪ ٻئي کان هئاسين جُدا
جڳُ ٻُڌندو ته ڪينَ ڏيندو مِلڻُ
تُنهنجي ڳليءَ جا ڦڙا هوندا
پِرت جا پيچَ ڪي پائڻ گهُرجن
دردَ اسان جي هانوَ ڏي، هَٿُ وڌايو پئي
مُنهنجي سوچن تي نه ڌاڙو آهي
دردُ ڀاڪُرَ ڀري به مرڪيون مون
نينهنُ ساڳيو، نه نگاهون ساڳيون
تُنهنجي سامهون آ، جهڙو حال آهي
پيارَ جو ديپُ، جلائي ڇڏبو
چُپ جي ديوارِ کي ڊهڻ گُهرجي
نڪو ساٿُ مون سان ڏئي ٿي سگهين
ديوي! دل ۾ يادون تُنهنجون، مَنَ ۾ تُنهنجي مورتَ آهي
نيڻَ نيڻن سان مِلي، ايئن مُرڪيا
کاتا ٿي رکين هيڏا، جي مُنهنجي خطائُن جا
ڀرپور نگاهُن سان ڏِسي ڀي نه سگهياسي
ساهَه ۾ سانڍيلُ ساجنُ آهي
شهرُ اوندهِه ۾ ڇو پيو ٻوڙي
دل ئي ڇاهي، ساري هستي، داوَ لڳائڻُ چاهيان ٿو
پيارُ ئي پيارُ ٿو گُهرڻ چاهيان
پِيڙا، پُورَ ۽ سُورَ سهيڙي
ڇا نه مون سان آهي تُنهنجيءَ سارَ ڪيو؟
عمرِ کِلندي گُذارجي سائين!
عجيب مرحلا آهن، اوهان کي چاهڻَ جا
ڪاري دونهين ۾ ٿي ويا ڪارا
سڏُ آهي ڪنهن جو دَرَ تي، نَڪو کَڙڪو آهي
هر گهڙي هڪ گهاءُ آ، ويٺا سَهون
ڪُجهه وڃائڻ کان پوءِ لَهڻ تائين
پاڻَ وٽ هاڻي يادون رهيون هِن ڇَڙيون
وقتَ ها ڦَٽَ جيڪي اُڊيڙي ڇڏيا
پٿرَ جهڙيءَ دل وارن سان، جيڪو پريتِ لڳائيندو
ڪويل! پنهنجيءَ ”ڪوُڪوُءَ“ ۾ تون، جِهيڻو جِهيڻو ڳاءِ
”اَيازُ“ آهي، اُداسيون ۽ تنهايون هِن
شالَ جڳمڳ رهين تون ستارن جيان
ماڻهپي کي ٿا لڄائِن ماڻهو
تُنهنجي مون تي نگاههَ ٿي وئي آ
دِل گُهريا دوستَ به ساريا نه ٿين
اوهان ڪُوڙَ کي سچُ ڄاتو سدائين
ڪيئن سُک سُمجهي، پاڻَ تي تاڻي؟
عيدَ جي ڏينهن به دُوري آهي
گِهنڊ ٿا دل جي گِرجا جا وڄندا رهن
مون کي جيئرو ڏِسڻ نٿو چاهي
سچَ مٿان جي سڀ ڪجهه پنهنجو واري ويندا آهن
توسان سِنڌڙي! پيارُ ڪيوسي
قلمُ ڀڄي ڀل ڀورا ٿِي پئي، اوندهِه ساري واٽَ
جڏهن به سچَ جو سڏُ ٿئي ٿو
لَڙِي مُنهنجي مَنَ ۾ لِيئو پاءِ تون!
مِٺڙا! مُنهنجيءَ نگريءَ آءُ
نينَهن جو مينهُن نِرالو آهي
اوهان سان جڏهن کان اسان پريت لاتي
سدا توکي ساري، سدا توکي ساري
ذهنُ لوچي ۽ لُڇي ڦَٿڪي ٿو
مون سان گڏجي گهارِ نه گهار
ڪيئن پوندا، ڪيئن پوندا يارَ!؟
دل جي ديس مان جلا وطن يادون
دلِ ڪيَئي بيوسُ، مينهنڙا!
ڏِسي ڪائي موسَم، نه ڪوئي پهرُ
مينهوڳيءَ جي مُندَ آ، مَنَ ۾
ڇڏِ ڇڏِ ڇيڳُ نه ڪرِ او ڇورِي!
دِل جا ديپَ اُجهاڻا راڻا!
سنڌي ٻوليءَ جو سڀاڳو شاعر
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
