هر گهڙي هڪ گهاءُ آ، ويٺا سَهون
نئين نموني روزُ ٿا ڊهندا رهون
زندگي اي دوستَ!، ائين گُذاري پئي
ڄڻ پيا ڀوتارَ جي بيگر وَهون
پاڻ ڄڻ، ڪاغذَ مٿان بيڪار نانءُ
وقتَ جي هٿ سان ڏسو پيا ٿا ڊَهون!
جنهن ۾ پنهنجي سوچَ ٿي سوليءَ چڙهي
حالتُن اهڙين سان آخر ڪيئن ٺهون؟
بس اهائي آسَ ٿي جيئرو رکي
مَن وڃايل واٽَ کي ڳولي لهون!