جڳُ ٻُڌندو ته ڪينَ ڏيندو مِلڻُ
ايترو زورَ سان ته نانءُ نه کڻُ
باکَ جي ڦُٽڻ جو ڏِسي منظر
يادِ ڪنهن جو اچي ويو مُرڪڻ
ڪيترو پُرخلوص آهين تون
شهرَ ۾ ياد ٿو اَچي واهڻ
هڪٻئي کي ڏِسون ته مُنهن ڦيريون
شالَ اهڙو ڪڏهن نه ٿي گڏجڻ
موتَ کان زندگي ڏي آهي سفر
تُنهنجو مون کان رُسڻ، رُسِي پرچڻ
او پرين! زندگيءَ جو هر هڪ پل
تُنهنجي شاديءَ جو ڪارڊ آهي ڄڻ
گُل وِکريل هجي ته به خوشبوءِ
۽ هو پارس آهي ته به پاهڻ