ڀرپور نگاهُن سان ڏِسي ڀي نه سگهياسي
هڪ دردُ کڻي دوستَ!، اوهان ساڻُ ملياسي
ڪيڏا نه اداڪارَ وڃون پاڻ پيا ٿيندا
دل ۾ ته رُناسي پئي، ٻاهر ٿي کِلياسي
سڀ گيتَ، سڀئي ٽهڪَ، زماني جي پلوَ ۾
سڀ لُڙڪَ، سڀئي گهاوَ، اسان جهولَ جهلياسي
جو شخصُ ملي ٿو، سو ڀري زَهرُ اکين ۾
ايئن ٿو لڳي شهر تي ئي ڄڻ بارُ ٿياسي
هُن کان ته جوابن جون تقاضائون ئي بيڪار
پنهنجن ئي سوالن ۾ ته وِچڙي ها پياسي
اَڄُ نانءُ ڏِنو اُن به خزائُن جو اسانکي
جنهن لاءِ بهارن جو ڪو پيغام هياسي