جنهن جي سامهون سُرت ۽ ساڃهَه، ساٿُ نه ڏيندي آهي
ڪائي ساڀيا، سپني کان ڀي، سُهڻي ٿيندي آهي
سونَهن جڏهن ڪي عڪسَ اکين ۾ اوتيندي آهي
ننڊَ اَسُر جي، هِيرَ ڏکڻ جي، وسري ويندي آهي
ڪڏهن هنئين جي حالتَ، هوندي آهي ايئن، جيئين
سُڃَ شهرَ ۾ آڌيءَ رات جو، ٽرين ڇڏيندي آهي
مان هِن کي ٿوريءَ جهٽَ ۾، بيزار ڪري وجهندو آهيان
هيءَ حياتي توسان ئي پر، بور نه ٿيندي آهي
رات ڪنهن بيواهه عورت وانگي، چنڊُ شرابيءَ جيان!
يادِ ڪَڙِي ڪا اوجاڳن جا، ڪَنَ ڀريندي آهي
فون تي پُڇندو آهي، هڪڙو يادِ ڪرڻ وارو:
”توکي ڀي او جيڏا! منهنجي يادِ ڪا ايندي آهي؟“