ڳليءَ ڳليءَ ۾ حشر آهي، ڪربلائون هِن
زبانون خُشڪ، اندر ۾ رُڳو صدائون هِن
ڪوئي نه آهي جو، عيسيَ جي ٿي سُڃاڻپ اَڄُ
صَليبَ ڪيڏا نه هيکل ڙي! چوڏِسائون هِن
نه ڪنهن رسولَ، پيمبَر جو آهي پاراتو
اَسانجي قومَ کي اَزلي ڪي بَددُعائون هِن
ائين نه سوچو ٿا، طوفانَ جي علامتَ آ
اوهان ٿا خوش ٿيو، دَٻجي ويون صدائون هِن
اُصول پسند، وفا شُعار ۽ زمين پرستَ
اَسانجون دوستَ! برابر گهڻيون خطائون هِن
الائي ڪاٿئون اَچي، بي رُخين ڪيو ديرو
اوهانجا نيڻَ به هاڻي ته ڄڻ سزائون هِن
اوهانجي پيارَ کان مليل، اَسان کي ورثي ۾
اَوهانجي يادِ ۽ کيسي ۾ ڪجهه دوائون هِن
اَسان جي ڀاڳَ جا لِکيا، وڻينِ جيئن لکنِ
اوهانجي گهرَ ۾ ته رهندا ئي ديوتائون هِن
هُو جيڪي گُلَ ڪٿي دُور ها، ٽِڙيا، تن جي
سُڳنڌ آيون کڻي، پاڻ وٽ هوائون هِن