مصنوعيتَ کان ٻاهر آهي
ماڻهو ڪيڏو دلبر آهي
هُو ڀي مون کان وِسري ويو آ
ڪيڏي مون کي ويسَر آهي
هٿُ مِلائڻ کان ڀي ڇِرڪن
مُنهنجو هٿُ ڄڻ ٿُوهر آهي
چهري تي ظاهر ناهي سو
جيڪو مُنهنجي اندر آهي
فُٽ- پاٿِ تي تخليقون هِن
سامهون خالقَ جو گهر آهي
ماڻهن وِچَ ۾ هڪڙو ماڻهو
ڄڻ ڪو راجا اِندر آهي
مالڪَ بدران ڳالهائي ٿو
آخر سچو نوڪر آهي
هُو جو هيکل ڳيرو آهي
تَنهن جي پويان لشڪر آهي