ڪيئن سُک سُمجهي، پاڻَ تي تاڻي؟
يادِ، ڦاٽلَ رِلهيءَ جيان آ هاڻي
ڪُوڙ، جنهن کي سُڃاڻون تون ۽ مان
شال تنهن کي وڃي شهرُ ڄاڻي
نفرتون ڪن ٿيون آپگهاتُ تڏهن
پيارُ ٿو پيارَ کي جڏهن ماڻي
هر خوشي ٿي لڳي پرائو گهرُ
دردُ ڪاٿي ڇڏي ويو آڻي
اهڙي اوندهه جو ديسَ- رستو گُم!
سِجُ ٿي پئه ڪَوي!، انهيءَ ٽاڻي
سالَ ٿا هڪڙو گُلبدَن سپنو
نيڻَ- راهُن جي ڌوڙِ ٿو ڇاڻي