آخري رستو
سارو جيونُ ته داوَ تي آهي
هر ٽَهڪُ، لُڙڪَ جي آ نانءِ ٿي ويو
دردَ- درياهُه آهي اُٿلي پيو
سارا رستا وڃائي آياسي
سارا ٻيڙا جلائي آياسي
آڳِ آهي اڳيان
پُٺيان پاڻي
۽ هاڻي!
جِيتَ ملندي ته ڀلا چئبا ڀاڳَ
هارَ هرڪا به اکين تي آهي
آءٌ ته پوءِ تنهن کان اڳي
ڪُوڙ جو ڌُوڙ مُنهن ۾ پائي وڃي
(پنهنجي ئي)
رات هر سونهن کي ڳڙڪائي وڃي
(سجَ سوڌي)
راتِ ڪاريءَ جي اکُين منجهه
کُپائي اکيون
ساري سگهَه ميڙي سَهيڙي اُن سان
جهيڙي ڏيون، وڙهندا رهون
وڌندا رهون، مُنهنجي جان!
هاڻي موٽڻَ جو ڪٿي آ، امڪان؟