مُنهنجي سوچن تي نه ڌاڙو آهي
اهڙو خالي نه ڏِهاڙو آهي
تُنهنجو مايا ڏي جو لاڙو آهي
پنهنجي پيرنِ تي ڪُهاڙو آهي
ٻاهران ڪيڏو نه ڍڪيل آ، ماڻهو!
اَندران ڪيڏو نه اُگهاڙو آهي!
پيارَ جنهن جي تي کَڄنِ ٿا پٿرَ
هي اُنهيءَ شخصَ جو پاڙو آهي
تَنهن جي شعرن ۾ ڪٿان سوزُ اچي
جنهن جو اندر ئي ٻاڙو آهي