چورَ آهن وري اُٿيا تَر جا
بند رکجو، سڀئي دَرَ گهرَ جا
ڪو ٽهڪُ ڏين نڪو روئِن ۽ رَڙن
ماڻهو ٿيندا وڃن پيا پٿرَ جا
سجَ اُڀرڻ سان رنگ رنگ چهرا
روڊَ ڳهندا وڃن ٿا ڏامرَ جا
ايئن محسوس ٿا ٿين ماڻهو
جيئن شو پِيسَ سنگمَرمَر جا
ڪجهه سيڪنڊ ٺهي، ڊهي ويندا
ظلمَ آهن ڪي ڦوٽڙا جَرَ جا
وحشتون دل ۾ ٿيون اچن گهڙنديون
طاقَ نِڪتا پيا آهن دَرَ جا
ڪنهن آگمَ جي آسري آهيون
پاڻَ ڏُتڙيل لڳون پيا ٿَرَ جا