ڇا جي ناهيون هِيرن مان
تُنهنجي هَئون فقيرن مان
توکي آچبو چورائي
ڀاڳَ جي لڪيرن مان
تُنهنجي آئي ٿِي خوشبوءِ
باکَ ويلي هيرن مان
مُحبتون لنگهي وينديون
نفرتُن جي تِيرن مان
پاڻَ آهيون جڳَ وارؤ!
پيارَ جي سفِيرن مان
دل جا بادشاهَه آهيون
توڙي هَئون فقيرن مان
سُکَ لئه ننڍا آهيون
دُکَ لئه ڪبِيرن مان
لعلَ ڪي لَڀي پوندوَ
دوستؤ! حقيِرن مان
ڪيرُ آهي، ناهي جو
وقتَ جي آسيرن مان
سنڌُ آهي اَڙجي وئي
پَڙَ- باسَ، پِيرن مان