تون ۽ مان هڪ ٻئي کان هئاسين جُدا
مُرڪندا ئي رهيا وچَ جا فاصلا
هٿَ پابند ۽ چَپَ، چُپ چاپ ها
ذهنَ ۾ لفظَ سُڏڪا ڀريندا رهيا
وقتُ مون کان کَسي جو به کَسڻو اَٿس
تُنهنجي گهر ڏي وڃن ڀاڳَ جا پيچرا
سُکَ سڀ ڪُجهه وِساري سُتا ئي رهيا
ڏينهنُ جاڳيو ته سڀ دردَ جاڳي پيا
هن ڌرتيءَ مٿان ايتريون رونقون
دل ۾ ويرانيون!!، يا خدا! يا خدا!!
ڪيڏيون مصنوعيتون زندگيءَ ۾ هيون
هڙَ مُرڪون ڦِڪيون، ٽَهڪَ ڀي کوکلا
موسمن جا بدلجڻَ جي، ايئن سُڌِ پئي
ڌُوڙ اُڏندي رهي، گُلَ ڇڻندا رهيا