تون جي آئين، آسَ اگهاڻي
جلِي پئي، جا لاٽَ اُجهاڻي
منهنجي يادِ ايئن رهندئي جيئن
ذَهنن تي ڪا لوڪ ڪهاڻي!
ڪَپَ تي بيٺل ماڳِ نه پُهتا
لُڙهندي سُهڻيءَ، منزل ماڻي
سوچَ نئينءَ کان ڌارَ ڪَلا ايئن
ڌَپَ ڪيل، جيئن بيٺل پاڻي
ڏوڪڙ بدلي ڏاتِ وِڪيائون
هئه اڻڄاڻن ڇائي ڇاڻي!
شاعرَ لاءِ ته شعرَ ائين ڄڻ
اَدڙو، اَدڙي، نينگرُ، نياڻي
مُرڪن ۾ بدلايو مٺڙا!
هيءَ حياتي ڳوڙهن هاڻي!
جيونَ ۾ ڪو جيونُ ناهي
پوءِ به جيئون ٿا ڄاڻي واڻي
روزُ ٽِڙون ٿا ٽَهڪَ ڏئي اَڄ
روئندا هاسي، ڳالهه پُراڻي