سوايون
زندگي ٿي وري ٺڳي مون کي
*
ڳالهِه ڪائي به ڪَڙي لَهجي جي
مُنهن تي آ، چماٽَ وانگي لڳي
*
اختلافن ۽ حادثن کان مان
ڪيستائين ڀلا بچي ٿو سگهان؟
*
ماڻهو جيڪي قرارُ چاهن ٿا
زندگيءَ کان فرارُ چاهن ٿا
*
ڪي نوان ئي عذابَ آڻيندي
ننڊَ ايندي ته خوابَ آڻيندي
وقتُ، دَردن جو قافلو هڪڙو
آَسَ، سُکَ جا سرابَ آڻيندي
*
پنهنجو پاڇو به پاڻَ کان آ پري
ڪيڏيون مُشڪل اسان جون راهُون هِن!
دردَ دل سان ڇڏياسي ويڙهي ائين
ڪنڌ ۾ ڄڻ پرينءَ جون ٻانهون هِن
*
مُنهنجي بڻجي وئي ڪمزوري آ
هڪ ڇوري جا پاڻَ زوري آ
*
اُها گهڙي به حياتيءَ ۾ هيلَ آئي آ
هُجوم ۾ ٿا رهُون، پوءِ به هيڪلائي آ
*
هرڪو ماڻهو ڏُک ڏيندو ٿو وڃي
مون کي ڄڻ ڪائي خوشي گُهرجي نٿي
*
مُنهنجي دل جا دروازا کَڙڪائڻ بند ڪري ڇڏِ
هاڻي ڪُوڙين ڳالهين سان، پِرڀائڻ بند ڪري ڇڏِ
*
هاڻي جي ڪنهن موڙَ تي گڏبو
ڏِسي ڪري مُنهن ڦيري ڇڏبو
*
تون نه ملندينءَ اُداس ٿي ويندُس
مان جيئڻ مان نِراس ٿي ويندُس
*
جاڳَ هوندي به خوابَ ۾ آهيون
دوستؤ! بس عذابَ ۾ آهيون
*
تون ۽ مان باوفا رهياسي پرين!
بيوفا ٿي ويون مگر راهون
*
زهر ڍُڪ ڍُڪ ڪري پيئڻ چاهي
هو گهڻو وقت ٿو جيئڻ چاهي
*
ڪنهن وڏي ويلَ ۾ وَرتل آهيان
توکي هر حال ۾ پرتل آهيان
*
اوهان جي ياد کي سانڍيو اچون ٿا
غَمن کي ڪاڄَ تي ڪانڍيو اچون ٿا
*
_______
* سوايون: شاعريءَ ۾ ڪنهن نئين صنف جو واڌارو نه آهي، اڻپورن غزلن جي بندن کي ضايع ٿيڻ کان بچائڻ لاءِ ”سوايون“ جو نالو ڏئي، هتي شامل ڪيو ويو آهي.