مون لئه پٿرَ جا ماڻهو
پنهنجي ئي گهرَ جا ماڻهو
تون جي گڏُ آهين مون سان
هڪڙيءَ ٺوڪَر جا ماڻهو
ڪهڙي اُجري ڳالهه ڪندا
ميرا اندر جا ماڻهو
تون بادل ۽ يارَ!، اَسان
جهڙوڪر ٿَرَ جا ماڻهو
جذبن کان ئي خالي آهن
جهڙا ڪاڳر جا ماڻهو
اياز گُل جي شاعريءَ جي ھن مجموعي ۾ 1973ع کان 1986ع تائين جي شاعري شامل آھن جنھن ۾ غزل، وايون، نظم، آزاد نظم، نثري نظم، گيت، ترائيل، ھائيڪا، رينگا، ٽسٽا، بيت، دوھا، سوايون شامل آھن. اياز گلَ ھر صنف تي دلفريب شاعري تخليق ڪئي آھي. سندس غزلن ۾ سنڌي ٻوليءَ جي محاورن جو سھڻو، سبيتو ۽ وقتائتو استعمال، سندس شاعريءَ کي نہ فقط نواڻ ٿو ڏئي، پر ان کي وڌيڪ اثرائتو ٿو بڻائي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو