ڪويل! پنهنجيءَ ”ڪوُڪوُءَ“ ۾ تون، جِهيڻو جِهيڻو ڳاءِ
مَسين ته دل جو دردُ سُتو آ، تنهن کي ڪين جڳاءِ
پيارُ ڪيوسي پاڳل ٿياسي، سياڻپ وئي وِسري
رُڃ پُٺيان ٿا ڊوڙن ويٺا، اُڃَ اُجهائڻ لاءِ
ٻاهر ڪوجهو ڪارو هان پر، اندر جو هان پيارو
بُرو چوڻ کان اڳ ۾ مُنهنجي، مَنَ ۾ جهاتي پاءِ
ڪُونئرا ڪُونئرا، ڪچڙا مَنَ ۾، جاڳيا هِن جذبا
موٽُ پري کان پيارا!، هاڻي آسَ جي آسَ پُڄاءِ
اَنڌن آڏو روئڻُ جاني!، آهي اکيُن جو زيان
چَپَ اسان جا سِبي چون ٿا، ”ڪوئي گيتُ ٻڌاءِ!“
هتي ائين ئي ٿيندو رهندو، آهي مُنهنجا دوستَ!
پنهنجي ڳِچيءَ ۾ پاڻ، بڻائي، پنهنجي سُولي پاءِ
هِيَرنِ جهڙيءَ دل کي ويٺا، پَٿر جيان، ٺُڪرائنِ
”گُلَ“! انهن اڻڄاڻن کي اڄ، تون ئي ڪُجهه سمجهاءِ