غَمَ، گهايلُ ڇڏيو ڪري سائين!
آءُ تون، هانءُ ڪو ٺَري سائين!
نَڪو سُر آهي ۽ نَڪا سُرهاڻِ
ساهَه ۾ باهِه ٿي ٻَري سائين!
ٿي سگهي ٿو مرڻ جي ويجهو پرَ
ڪوبه ڪنهن لئه نٿو مَري سائين!
يادِ ڪنهن بيوفا جي راتين جو
ذهنَ ۾ زهرُ ٿي ڀري سائين!
وقتَ آهي ڏنو سهارو جو
تو سواءِ ڀي پئي سَري سائين!
مُنهنجي خاموشِ زندگيءَ ۾ اچُ
ڇَڄَ ڳالهين جا ڪي ڀري سائين!
حالُتن جي سمونڊَ ۾ پيو ٿو
پيارُ پنهنجو ٻُڏي، تَري سائين!