ذهنُ لوچي ۽ لُڇي ڦَٿڪي ٿو
پوءِ ئي شعر ته لِکيو ٿي ٿو
غمَ، بُرا، حالَ، اُداسيون، طعنا
سڀ مون تي ئي مهربانيون ڇو؟
ڪنهن مَهل لُڙڪَ لَڙِي ئي ٿا پون
مان ڀي پٿرُ ته نه آهيان لوڪو؟
سُرَ ۽ سُرهاڻِ سواءِ، پيارَ بِنا
ماڻهو ڇاهي؟ جيئن خالي کوکو
ساري دنيا وَئي مون کان وِسري
تون ئي هڪڙو نه مگر آن وِسريو
ايئن يادِ آيو، گُلابي مُکڙو
ذهنَ جي اُڀَ تي جيئن چنڊُ نِڪتو
آئي جوڀَنَ تي جواني جڏهن
گُل ٽاريءَ مان ٽُٽو ۽ وِکريو