”اَيازُ“ آهي، اُداسيون ۽ تنهايون هِن
روئي راتيون، ٽنهي ملهايون هِن
ذهنُ آهي جلڻ لڳو، تُنهنجون
بيوفايون جي ياد آيون هِن
مُنهنجون ڳالهيون ٻُڌي ۽ لُڙڪَ ڏِسي
تون ڇو چريا!، اکيون ڀِڄايون هِن
جيڪي انسانيت سان پيارُ ٿا ڪَن
تِن جون ئي زندگيون سجايون هِن
راتِ ڪاري اَڃا کُٽي ناهي
تو ڇو ڏِياٽيون اڳي اُجهايون هِن؟
ايئرڪنڊيشَن ۾، هيٺين طبقي جون
جي ڪجن، ڳالهيون اَجايون هِن
ديسَ کي ڪيئن ٿا ڀُلائي سگهون!
جنهن جون اَڻ وِسرندڙ ڀُلايون هِن