اوهان سان جڏهن کان اسان پريت لاتي
رهي دل رڳو ٿي، اوهان لاءِ آتي
اوهان ڀي ٻين جان بُرو چؤ اسان کي!
اوهان ڀي اسان جي حقيقت نه ڄاتي!
وفائن کي ويٺا جفائون سڏيو ٿا
اوهان سڪَ ڪڏهين نه ڪائي سُڃاتي
گهرن جا سڀئي در پيا بند آهن
اسان لئه ڪڏهن ڪين پائي ڪو جهاتي
مَرڻ ڪو مسئلو نه آهي او سهڻا!
وڏي ڳالهه آهي گذارڻ حياتي
ڏکن ۽ بُکن جي ذڪر کان سوا جنهن
لِکيو ليکُ، ليکڪ آ، ڄڻ ڌوڙِ پاتي