لوڪ ڪهاڻي
سونهنَ- نگر جي شهزاديءَ
”آزاديءَ“ کي
ڪوهَه قافَ جي وحشي، ڪاري، ڪاڻي ديوَ
کڻي وڃي، آ قيد ڪيو
سونهنَ- نگرَ جو راجا، راڄُ
ڏاڍو حيران، پريشان
هُت شهزاديءَ ”آزاديءَ“ جو ڀي
ڄڻ ته رهي ٿو مُٺِ ۾ ساهُه
روزُ جيئي ٿي، روزُ مري ٿي
جنهن جي کِلڻ سان گُلَ ٽِڙيا ٿي
ڳوڙها ئي تَنهن جا مهمانَ
سونهنَ- نگرَ جا هڙَ شهزادا، جُنگ جوانَ
ڪاڻي ديوَ جي قيدَ منجهاران
کيس ڇڏائڻ جيئن ويا هِن، وريا ناهن
راهُن ۾ ئي ڪاڻي ديوَ جي جادوءَ هيٺ
هو هڙئي هٿيارن سوڌا
پنڊ پَهڻ ٿي سڀ ويا هن
تنهن کي ڪي ئي سال ٿيا هِن
ڪاڻي ديوَ جي قيدي، شهزادي ”آزاديءَ“ جي
نيڻن ۾ هيءَ آسَ اَڃا ڀي
ٽِم ٽِم، ٽِم ٽِم ڏيئي وانگي جَلي پئي:
”ڪوئي ته ايندو، ڪوئي ته ايندو،
جيڪو جادوءَ کي ٽوڙيندو،
جيڪو جادوءَ کي ٽوڙيندو!!“