مون سان اَڪثر ٿو ملي، هاڻي پراوَن وانگي
هُو به ٿيندو ٿو وڃي، ڄڻ ته عذابن وانگي
مُنهنجي هر ڳالهه جو ڪنڌُ، هيٺ سدائين جُهڪيلُ
هُن جو هر عملُ عدالتَ جي سوالن وانگي
شهرُ ماڻهن سان ڀريل، ڪوبه خريدار نه پر
لُڙڪ پنهنجا به ٿيا، سنڌي ڪتابن وانگي
مُنهنجي واتان تُنهنجوئي ذڪرُ، سدائين نِڪتو
ذهن تي يادِ رهين، کٽيلَ ثوابن وانگي
پاڻ کي پاڻ ئي، سوچن جو ڪيوسي بيمار
پنهنجو جيونُ به هيو هونئن ته گُلابن وانگي