خوشيءَ ۾ ڪو مزو ناهي
اُداسيءَ جو قسم آهي
ائين مون کي هُو چاهي ٿو
جيئين ڪو بارُ ٿو لاهي
نديءَ ۾ ناوَ ڪاغذ جي
حياتي ٻيو ڀلا ڇاهي؟
اسان جي خوابَ اکڙين مان
ويا هِن پيرَ ئي ڊاهي
گهڙي ڀي زندگي چئبي
ڪوئي ڪنهن کي اگر چاهي
زماني کي ڇا ٺاهيندو؟
جو پنهنجو گهرُ نٿو ٺاهي!