چمپا! مُنهنجي غزلن کي
پنهنجي ٿوري خوشبوءِ ڏي
دل چاهي ٿي گيتُ لکان
تنهنجي ساگَر- نيڻن تي
تون ڀي پٿرَ کڻُ سانئڻ!
تون ڀي چريو چئُه مونکي
ڪوڙُ ڪيان مان توسان ۽
تون ڀي مونکي دوکو ڏي
دِل ۾ روئيندو هوندو
هُو جو مُرڪي ٿو وِڇڙي
مُنهن ڦيري گُذري ويندو
هاڻي ڪاٿي گڏبو جي
ڏِسجو ڪيڏو روئي ٿو
هُو جو ايڏو خوش ٿو ٿي
ڪنهن کي ناهي حقُ اهو
مُنهنجي جيونَ سان کيڏي
شالَ ڪڏهن ڪو ڪمُ پويس
هونئن ته شايد ڪين اَچي
ذهنُ ته ٻوڙي ئي ويندو
يادِ جو درياءُ اُٿليو جي