تَئي جي پُٺِ
”شهرَ سڄي ۾ ڪيڏو سُک آ
ڪيڏو آهي سُڪون!
همتَ جي ڪا کوٽِ نه آهي
ڪنهن به دل ۾ خوفُ نه آهي
ٻڪري، شينهُن ٿا، هڪڙي گهاٽَ تان اُڃَ اُجهائِن
هوندي وارا اَڻهوندَن کي سيني لائنِ
ڪنهن به پيٽَ سان هاڻي ٻَڌل ڪو پَهڻ نه آهي
ڪنهن به اکِ مان لُڙڪنِ جو ۽ وهڻ نه آهي
ڪوُڙ هيو جو، تنهن کي ڦاهيءَ چاڙهيو ويو
سچايُن سان آهي وعدو پاڙيو ويو
سچُ رهي ٿو، سَرهو هاڻي سوڀَ کِٽي
دوکي ۽ دولابَ جي آهي پاڙَ پٽي
شهَر سندم جو ڏيـهَنِ ۾ آ نالو ٿيو
شهرُ اُمُن جو آهي ڄڻ حوالو ٿيو
هر ڪنهن گهرَ ۾، سُک ۽ چينَ جو ديپُ ٻري
اهڙو بهتر حالُ ڏِسي ٿو هانءُ ٺَري.“
مون اڄُ جي تاريخَ لِکي آ
ڪيڏي مُنهنجي دِيدَ تِکي آ
پر سُڀان جا سڀ لَوڪو!
ڄاڻي وٺجو
مون جيڪي ڀي اڄ لکيو آ
ڪُوڙ لِکيو آ!
نَنهن کان چوٽيءَ تائين ڪُوڙ
سڀ ڪجهه اِن جي اُبتڙ آهي!