وڻي وڃن ٿا چهرا ڪي دڳَ ويندي ڀي
هر جذبي کي سگهبو ناهي نانءُ ڏئي
دلبرَ!، هيڏا ڏينهن اوهان کان دُور رهي
گهرُ ڀي ڪين وڻي ٿو مونکي هاڻِ سچي
جنهن ماڻهوءَ کي تنهنجو پيارُ مليو آهي
تنهن ماڻهوءَ کي ڪهڙي دولتَ گُهرجي ٻي؟
جنهن ۾ ڪنهنجي ماٺِ به موهي وجهندي آ
حدَ نه هوندي آهي اهڙيءَ چاهتَ جي
ڪوئي ڪم ڪرڻ کان ٻاهر ناهي هونئن
ڳالهه سڄي هوندي آ، جاني! همتَ جي
ڪڏهن ڪڏهن ڪو ڏُک روئاريندو ناهي
ڪڏهن ڪڏهن ڪنهن ڀوڳَ تي پئبو آ روئي