ڪاري دونهين ۾ ٿي ويا ڪارا
اُجرا اُجرا، سچا سُندر جذبا
مَنَ تن جا اُماسَ جون راتيون
ريشمي ويسَ جن جا، چنڊ- چهرا
روئڻو پوندَو پوءِ اوڇنگارون ڏئي
ڏينهن ڏِٺي جو ڏسو نه ڙي! سپنا
امنُ جي جيئري لاشَ تي ٿي ڏي
جنگِ جي کوڳَ ڳِجهَه لامارا!
پيٽَ سان پَهڻ ٿا ٻَڌن ماڻهو
عيشُ بنگلن ۾ ڪن پيا ڪُتا!
ظلمَ جي تَتل- ڇانوَ جي هيٺان
ڪيئن مسافر اچي ڪي ٿَڪُ ڀڃندا؟
نيڻَ ناهن او سونهن وارا سندءِ!
مُنهنجي مهراڻ- مَنَ کان گهرا