ترائيل
مَنُ ڪيڏو نه لُڇي ڦٿڪي ٿو، گيتَ ٻُڌڻ جي لاءِ
گُوندرَ- گهايل ڌرتيءَ کان مُنهن ائين نه موڙيو يارَ!
چُپ- چپن تان سانتِ سڳي جا ٽاڪا ٽوڙيو يار!
تارڻِ بدران ٻيڙِي هَٿن سان ڇو ٿا ٻوڙيو يار!
سُور رهيو آ، ڪهڙو باقي، هاڻي سَهڻ جي لاءِ
چُپ- چَپن تان سانتِ سَڳي جا ٽاڪا ٽوڙيو يار!
مَنُ ڪيڏو لُڇي ڦٿڪي ٿو، گيتَ ٻُڌڻ جي لاءِ!
*
وِساريو وِساريو، نه ساريو اسان کي
جيئڻ جا ٻيا ڀي گهڻا ڍنگَ آهن
ڀلا ڪيرُ ٿو چئي، پُڪاريو اسان کي
وِساريو، وِساريو، نه ساريو اسان کي
ڀلي جي دِليُن مان ڌِڪاريو اسان کي
اُميدن جا چهرا، نه ڀي رنگ آهن
وِساريو، وِساريو، نه ساريو اسان کي
جيئڻَ جا ٻيا ڀي گهڻا ڍنگَ آهن
*
هي ڊٺل شهرُ ڏِسي، هانءُ نه هاريو يارو!
ڇو ته ٿو جڳُ نئون ڀي ڪوئي جوڙي سگهجي
جوشَ ۽ اڌَ- مُئي جذبي کي جِياريو يارو!
هي ڊٺل شهرُ ڏِسي، هانءُ نه هاريو يارو!
ذهن جي قيدَ مان، سوچُن کي اُڏاريو يارو!
ماٺِ روئي يا ٽهڪ ڏئي ڀي ٿي ٽوڙي سگهجي
هي ڊٺل شهرُ ڏِسي، هانءُ نه هاريو يارو!
ڇو ته ٿو جڳُ نئون ڀي ڪوئي جوڙي سگهجي
*
سڀ اَڪيلو ته ڇڏي ڪين وڃو
مان ننڍي ٻارَ جيان روئي پوندس
مُنهنجو ننڍڙو هي مِٺا! عرض مَڃو
سڀ اَڪيلو ته ڇڏي ڪين وڃو!
پاڻَ کان ڌارَ ڪري دِل نه ڀڃو
دردَ مان دانهنَ ڪري روئي پوندس
سڀ اَڪيلو ته ڇڏي ڪين وڃو
مان ننڍي ٻارَ جيان روئي پوندس
*
تُنهنجي روئڻَ تي رُوح روئي ٿو
کِلُ، مون کي به آ، کِلاءِ پرين!
اهنجُ منهنجي اندرَ کي لوئي ٿو
تُنهنجي روئڻَ تي روحُ روئي ٿو
سورَ ۽ پُورَ دِل ۾ پوئي ٿو
ٽَهڪَ جي سُرَ ۾ سُر ملاءِ پرين!
تُنهنجي روئڻَ تي، رُوح روئي ٿو
کِلُ، مون کي به آ، کِلاءِ پرين!
*
اَچو مُرڪندي موڪلايون مِٺا!
جُدا ٿيڻ تي لُڙڪَ لاڙيون ڀلا ڇو؟
سڀئي دردَ دِل ۾ دٻايون مِٺا!
اَچو مُرڪندي موڪلايون مِٺا!
جي گُذريون گهڙيون سي ڀُلايون مٺا!
هي ڪجههُ پل سُکن جا ڀي ساڙيون ڀلا ڇو؟
اَچو مُرڪندي موڪلايون مٺا!
جُدا ٿيڻ تي لُڙڪَ لاڙيون ڀلا ڇو؟
*
سرڳُ ۽ عيشُ ڪين ٿو گهُرجي
پيارُ گهُرجي رُڳو ٿو آدمَ جو
جذبو ڪنهن مُلهه ڪين ٿو تُرجي
سرڳُ ۽ عيشُ ڪين ٿو گُهرجي
ٻئي جي مرضيءَ سان، جنهن ۾ ٿو چُرجي
سرڳُ اهڙو ڀلا ڪهڙي ڪمَ جو؟
سرڳُ ۽ عيشُ ڪين ٿو گهُرجي
پيارُ گهُرجي رُڳو ٿو آدمَ جو
*
مون کي گُذريلَ ڪنهن گهڙيءَ وانگي وِساري ڇڏِ تون!
پاڻَ تي شهرُ اَجايو ٿي کِلائين سانئڻ!
لُڙڪَ ڳلڙن تان اُگهي، سيِنڌ سنواري ڇڏِ تون!
مون کي گُذريل ڪنهن گهڙيءَ وانگي وِساري ڇڏِ تون!
پنهنجي دِل مان مُنهنجي يادُن کي ڌِڪاري ڇڏِ تون!
ڇو ٿي تيليءَ جيان دُکين، جيءُ جلائين سانئڻ!
مون کي گُذريل ڪنهن گهڙيءَ وانگي وِساري ڇڏِ تون!
پاڻَ تي شهرُ اَجايو ٿي کِلائين سانئڻ!
*
سدائين مُرڪَ جا قِصا ڪيا اٿئي پيارا!
ڪڏهن ته لُڙڪَ جا خاموش داستانَ به ٻُڌ
سموري شهرَ ۾ وِکريا پيا اٿئي پيارا!
سدائين مُرڪَ جا قِصا ڪيا اٿئي پيارا!
شورَ جا لفظَ ٻُڌا ۽ چيا اٿئي پيارا!
ڪڏهن ته ڪپيلَ زبانُن جا ڪي بيانَ به ٻُڌ
سدائين مُرڪَ جا قِصا ڪيا اٿئي پيارا!
ڪڏهن ته لُڙڪَ جا خاموش داستانَ به ٻُڌ
*
اڄُ تون مونکي ڳولِ نه مٺڙا!
مان پاڻُ وِڃائڻ چاهيان ٿو
پنهنجي هستي رولِ نه مٺڙا!
اڄُ تون مونکي ڳول نه مٺڙا!
ڀيدَ پُراڻا کولِ نه مٺڙا!
هر ڳالهِه ڀُلائڻ چاهيان ٿو
اڄُ تون مونکي ڳولِ نه مٺڙا!
مان پاڻُ وڃائڻ چاهيان ٿو