اڃا اسان جو دؤر آ
اڃا اسان جو دؤر آ
او ڪُوڙَ جا پيمبرؤ!
پري رهو، پري رهو!
اَڃا ٿو پيارَ جو شهرُ وَسي پيو
اِنهيءَ تي مينهنُ نينهنَ جو وَسي پيو
اڃا ٿي سِينڌ سونهَن جي سنوارجي
اڃا ٿي ڪنهنجي واٽَ پئي نهارجي
جُدا ٿي روئي راتِ پئي گُذارجي
اڃا ملڻَ جي آس دل ۾ ڌارجي
اَڃا نه پنهنجو پيارُ ٿو وِسارجي
ڍڪي اکين ۾ ساهَه ۾ ٿو سارجي
غَمن ۾ هانءُ ڪين پيو ٿو هارجي
پکي پيو ٿو پيارَ جو اُڏارجي
اَڃا ڪيلُ قول پيو ٿو پارجي
اڃا ڀي ساهُه ديس تان ٿو وارجي
اڃا ٿي ناوَ سير مان اُڪارجي
اڇا سُتل سوچَ ٿي اُٿارجي
اڃا ڀي مَچُ ڏاتِ جو ٿو ٻارجي
۽ راتِ مان ڪو سِجُ ٿو اُڀارجي
اڃا اسان جو دؤر آ
اڇا اسان جو دؤر آ
اَڃا ته لاٽَ سچَ جي جلي پئي
۽ ڀُڻڪَ سُورَ ڀُڻڪَ سان سَلي پئي
اڃا نه دل کان دِل، ڪا دِل پَلي پئي
نه رازُ اکِ، اکِ کان آلي پئي
اَڃا ته سِڪَ راهه ٿي جهلي پئي
اڃا به جَنگِ ڪِرڀَ سان هلي پئي
سو ڪُوڙ جا پيمبرؤ!
پري رهو، پري رهو
اڃا اسان جو دؤر آ
اڃا اسان جو دؤر آ