نينَهن جو مينهُن نِرالو آهي
پاندُ رهندو سدا آلو آهي
پيارا! سولو ته نه آ، پيارُ ڪرڻ
ڪاٽڻو ڄڻ ڪو ڪشالو آهي
تُنهنجي واتان هي ڪَڙيون ڳالهيون ڄڻ
لفظَ ناهن ڪوئي ڀالو آهي
پاڻَ سُقراطَ جيان آهيون ۽
زندگي زهرَ جو پيالو آهي
بيوسي، وَحشتون ۽ وِيرانيون
پنهنجي جيونَ جو حوالو آهي
ڦيرو محفل ۾ اوهان جي آهي
پاڻَ آهيون، نه پنهنجو نالو آهي