مُنهنجي هٿَ ۾ گُلدستو
هُن جي هٿَ ۾ پٿَر هو
ماري وِجهنديون تنهايون
ڪاٿي آهين پيارا وو!!
مُنهنجي دل جي ڌرتيءَ مان
تُنهنجو پيارُ ڦُٽي نِڪتو
تُنهنجي مُنهنجي وچ ۾ آ
صديون پُراڻو رِشتو ڪو
تُنهنجي نينهن جي ناتي جيئبو
سوڳنڌ تُنهنجي نيڻن جو
پنهنجن سان ڀي ڪاوڙ سائين!
ايئن به ٿيندو آهي ڪو؟
ڳالهِه لِڪائڻ جي آهي
ٿورو آءُ اڃا ويجهو
محبت، قيد لڪيرن ۾
ڦاڙيو ساڙيو هي نقشو!
توکي ڪيئن ٻُڌائي ته
توکي ئي گُل چاهي ٿو!