عمرِ کِلندي گُذارجي سائين!
ڪين روئجي، روئارِجي سائين!
لُڙڪَ حلُ ڪين هِن مسئلي جو
هانءُ پنهنجو نه هارجي سائين!
جنهن جي نيڻن ۾ نينهنُ پلجي پيو
سوئي دلِ ۾ ويهارجي سائين!
ڪڏهن ڀُلجي مِلڻ جي ڀي ته ڪجي
ڪين وعدي تي ٽارجي سائين!
ڪوئي بي موت ئي مري نه وڃي
ڏوُر ايڏو نه گهارجي سائين!
پيارَ جي بِيکَ جو گُهري، تنهن کي
ڪين دَرَ تان ڌِڪارجي سائين!
پيارَ پنهنجي جو ڪُجهه سهارو ڏئي
ڪنهن جو جيونُ سنوارجي سائين!
صافُ، سچا، سٻاجها ماڻهو جي
تن تي جيونُ به وارجي سائين!
هر گهڙيءَ ئي سَٺوسين، گهاءُ نئون
ڇا وِساري، وِسارجي سائين!
جي ڪُڇڻ چاهي ڪو، ڪُڇڻ نه ڏيو
زورُ ايڏو نه ڌارجي سائين!
هلُ ته اوگُل!، هلي اَڄوڪي راتِ
ڪنهن جي سپنن ۾ گهارجي سائين!