وقتَ ها ڦَٽَ جيڪي اُڊيڙي ڇڏيا
وقت آهن وري پاڻَ ئي سي سِبيا
پنهنجو درخواستون، سڀ ٿيون دَربَدر
دُشمنن جا سڀئي عرضَ آهن اَگهيا
آئين، موٽي وئين، پِنڊ- پَهڻ هوس مان
لفظ هِردي ۾ رهجي ويا اَڻ- چَيا
ذهن کان يادِ چِنبري چُميون ٿي وَتيون
آسَ، اوسيئڙي جا ٿي ڳوڙها اُگهيا
ٽَهڪَ ٻَٽڙي وِرهاست ۾ آيا ها، پر
عيشَ ۾ پاڻ سي ڀي اُڏائي ڇڏيا
عشقُ اَهنجن کان هِيسيل جڏهن ڀي ڏٺم
سهڻي، ميهار، سسئي، پنهون ياد پيا
تون اَڃا ويٺو سوچين: ”چوان، نه چوان!!؟“
چوَڻ وارا ڪڏهن جو، چئي ڳالهِه ويا