ماڻهو ته مَري ويا هِن
پر سڏَ وريا آهن
ڪجهه تاءُ ته ٿيندو ئي
جي جهنگ ٻريا آهن
ڪجهه ڦٽُ وري اُڊڙيا
ڪجهه گهاوَ ڀريا آهن
تو ساٿُ ڏنو مُنهنجو
سڀ ڳٽّ ڳريا آهن
هي عشقُ، ۽ آزادي
جذبا ئي چَريا آهن
تو ڏوهَه ڪيا، تن جا
مون ڏنڊَ ڀريا آهن
ايئن لُڙڪَ، جئين ڍنڍَ ۾
ٻه هنجّ تَريا آهن
سنڌُ ۾ ئي اچي سائيءَ
ڇو پيرَ ڌريا آهن؟