آءٌ امر انسانُ
ماري موتَ نه سگهندين!
اونداهي ڪمري جو مان
آهيان روشن دان
ماري موتَ نه سگهندين!
گُلَ مُرجهايا پوءِ ڀي
چَمڪي ٿو گُلدانُ
ماري موتَ نه سگهندين!
ڏُکَ اسان جي ڏيهَه ۾
ڏينهنَ ٻه ٽي مهمان
ماري موتَ نه سگهندين!
کنڊرَ چهرنِ جي پُٺيان
پَسجي پيو طُوفانُ
ماري موتَ نه سگهندين!