زندگي توڙي جي عذابُ ڪوئي
ناهي پوءِ به سندس جوابُ ڪوئي
دردَ اَچ! دَرُ کُليل آ دل جو
دوستن سان نه ڪرِ حسابُ ڪوئي
يادِ جا عڪس ڪجههُ ڇڏي ويو بس
پيارُ تُنهنجو به هو خوابُ ڪوئي
صفحي صفحي تي تُنهنجو نانءُ ڏِسان
جي کڻان پڙهڻ لئه ڪتابُ ڪوئي
يادون هر وقت ڀِٽڪنديون ٿيون رهن
ذهنُ آ ٿي ويو سرابُ ڪوئي
جڳَ وارؤ!، گهڻائي گهاوَ ڏنوَ
خير، هڪ ڏينهن ڪبو حسابُ ڪوئي
گُلَ!، توسان به پيو ڪري ليکا
ماڻهو ڏاڍو آهي خرابُ ڪوئي