تُنهنجي هڪ وينگسِ واهڻَ!
دِل کي وجهي وئي ڏانوڻَ
هَلڪو سلڪو سُک ڏيو بس
ڪين گهُرون ٿا خوشيون مَڻَ
عَجب دؤر آ، هاڻِ ته سائين!
ڇانوَ نه ڏين ٿا، گهاٽا وَڻَ
ڪوبه نه جاڳي ٿو جذبو
تُنهنجي آئي ڀي سانوڻَ!
شهر سڄي تي جادو ڇانيلُ
سارا ماڻهو پِنڊ- پَهڻَ
اِجهوڪِي آئي رُتِ- بَسنتي
آسَ ڏياري ٿي پَنَ ڇَڻَ