دُکَ جي نه پُڄاڻي آ
هر شخص ڪهاڻي آ
تون، مان ئي اَياڻا هئون
دنيا ته سياڻي آ
هر پيارَ کي ٻوڙي ٿو
رسمون، اُهو پاڻي آ
ڏِيئي کي سلامت رکُ
جي لاٽَ اُجهاڻي آ
اِحساس بنان ماڻهو
اَخبار پُراڻي آ
سڀ ڌُوڙ ڪري ويندي
جا ڌُوڙِ اُڏاڻي آ
هُو، مان ۽ رُڳو ڳوڙها
ناولَ جي پُڄاڻي آ
”مون لاءِ مري وئين تون“
هُنَ تارَ اُماڻي آ