نيڻَ نيڻن سان مِلي، ايئن مُرڪيا
ٻه رُٺلَ ڄڻ ته پاڻَ ۾ پَرچِيا
تارا تارا، هو ذَهن جو آڳُر
تُنهنجي يادُن جا ڪيئي چنڊَ چڙهيا
شهرُ دل جو سڄو ٿيو خوشبوءِ
ٽهڪَ تُنهنجا گُلن جي مثل ٽِڙيا
ساڀيائون کَسي وٺو ڀل جي
ڪين سگهندؤ کَسي مگر سپنا
تُنهنجي نيڻن کان مُعتبر ناهِن
ڪنهن مُقدس ڪتابَ جا صفحا
تُنهنجي پيرن ۾ هئي لڳلَ ميندي
مُنهنجي گهر جا ته ها کُليل رستا
روشني جهِيڻي جهِيڻي ٿيندي وڃي
۽ وڌندا وڃن پيا پاڇا