دانهنَ بڻائيندين ڪڏهين تون گهرَ گهرَ جي
مولا سائين!، ماٺِ اسان جي اندرَ جي
سچَ سان ويسهَه گهاتي!!، سوچَ جي سيني ۾
هوريان هوريان نوڪَ لهي ٿي خنجرَ جي
ڪيڏا سُکَ جا خوابَ، اکين ۾ ماڻهن جي
ڪيئن ته حياتي گهارنِ پيا ٿا ٿوهرَ جي!
هڪ ئي نانوَ تي ڌَڙڪو تيز ٿئي دل جو
مِٽي، سُرمو ٿيندي ناهي هر درَ جي
ڪمرا سڀ اوندهِه جي ڌُوڙِ ۾ لَٽجي ويل
بتي ساري راتِ ٻري پئي پڌرَ جي
ذرا ذرا ٿي ويندو ڪُوڙَ جو آئينو
هڪڙي ٺوڪرَ کپندي آهي پٿرَ جي